Kiedy mól książkowy dorwie się do książek... Następuje apokalipsa.

Zainspirowana postem znajomej na Instagramie, a także dyskusją, jaka się pod nim wywiązała, a w której miałam czynny udział, postanowiłam napisać co nieco o sprzątaniu. Koleżanka układała książki w środku nocy. Cóż, układała to pojęcie względne - podobno skończyło się na wywaleniu wszystkich książek z półek na podłogę i przeglądanie ich. I wiecie co? ZNAM TO SKĄDŚ.

Perfekcyjna Pani Domu złapałaby się za głowę, gdyby zobaczyła, co Mało Perfekcyjna Bibliotekarka wyczynia ze swoimi książkami. Bo kiedy już mól książkowy zacznie układać swoje książki na półkach, nie ma zmiłuj. Wszystkie muszą być obejrzane, obwąchane, zmacane jak dziewczyna na randce (ustalmy, że trzeciej) i przede wszystkim - otoczone czcią.

Tak to wyglądało w moim pokoju w domu Rodziców. Tego lata. Nudziłam się chyba, bo wywaliłam wszystkie książki na okno (zapalone światło nie wzięło się znikąd - książki zasłoniły naturalny dopływ tegoż światła z okna), kanapę, stolik, komodę, podłogę... Przetarłam elegancko półeczki, poprawiłam Narnię*, żeby mnie nie korciła, książki delikatnie wyczyściłam z kurzu, który nagromadził się na nich w czasie mojej nieobecności... A jako że kiedy Bóg rozdawał wzrost, ja stałam w kolejce pod księgarnią - drabina była mi niezbędna, więc znalazła się na samym środku mojej kliteczki. Obok rowerka treningowego/wieszaka. 

Przerwa co 5 minut była oczywiście wysoce usprawiedliwiona, bo nawet sobie nie wyobrażacie, jakie skarby można znaleźć w odmętach regałów! 

Przykładowy "Skarb"

Trzy dni później... No dobra, żartuję. Jakimś cudem udało mi się wygrać zakład z moją 85-letnią Babcią (która wiedziała, czego się spodziewać po takim bajzlu, w końcu ma 85 lat doświadczenia) i wszystko to zorganizowałam w jeden dzień. Byłam dumna z siebie, Babcia była dumna ze mnie, a Perfekcyjna Pani Domu mogłaby być ze mnie dumna, gdyby tylko zechciała.

W sytuacjach ekstremalnych, kiedy nagle zachciewa mi się przekładać książki - a wierzcie, to się zdarza na okrągło, o różnych porach dnia i nocy - pozostaje mi kielecki księgozbiór. Tu mogę się wykazać :) Pokój ciasny, ale własny, a książek za dużo - od podłogi po sufit niemalże. Każdy, kto wchodzi po raz pierwszy do mojego pokoju, robi wielkie oczy ze zdziwienia i stwierdza, że już wie, czemu jestem taka rąbnięta. 

Otóż w Kielcach posiadam ok. 500 książek z mojego i Rodziców bogatego księgozbioru. To niecałe 10% tego, co mamy, ale zawsze to coś. Można je układać, przekładać, wyciągać z półek, dotykać, a jak nabiorę ochoty na jakąś książkę - po prostu po nią sięgam. Czasem zwyczajnie na półkę, czasem muszę wejść na krzesło, a czasem zawisam na meblach w akrobatycznej pozycji, która zagwarantowałaby mi zwycięstwo w Mam Talent. Nikt mi nie wmówi, że obcowanie z książkami to nie sport ekstremalny :)

Czasem książki ściągane z szafy zajmują całe biurko...

Czasem pomaga mi Pan Franciszek.

A czasem po prostu TRZEBA ogarnąć książki wiszące Ci nad głową. 

Żeby przypadkiem Cię nie zabiły.

To moje kieleckie zbiory kilka miesięcy temu. 472 książki. 

Od tamtego czasu przybyło ich pewnie z 50...

No i gdzieś trzeba wcisnąć dwie kolekcje z Wyborczej.

A jako ambitna bibliotekarka mam magistra z upychania książek po kątach. Nigdy nie ma dla mnie zbyt mało miejsca na książeczki - skitrać umiem je wszędzie. 

Problem z taką ilością książek - poza pewnego rodzaju apokalipsą następującą w Dniu Układania Książek na Półkach - to JAK je układać. Pamiętacie instagramowy challenge "Books Around the Rainbow"? Układało się książki kolorami. Mnie z lubością wyzywano, bo moje układanki były dzielone na kilka zdjęć. Tyle tego było.

Czasem było mi zielono...

A czasem był wielki błękit...

Albo czerwień, kolor miłości ;)

Po tym wyzwaniu zawsze byłam upocona jak dzika świnia - sorry za dosadność. To były dobre treningi. Skacz, durna, po meblach, ściągaj książki z półek, szafy, a potem układaj je tak, jak były, bo to przecież PUZZLE, kurna! Każda książka ma swoje miejsce nie tylko z powodu wygody, ale i z przymusu - mój system działa od lat i wiem, co gdzie leży. Możecie to sprawdzić, odpytać mnie. Do tej pory tylko raz nie trafiłam z tytułem książki i jej miejscem w zbiorach. To praktyczna umiejętność, zwłaszcza wtedy, kiedy proszę Mamę o przywiezienie mi jakiejś książki z Gliwic.

K: "Mamuś, przywieź mi "XYZ", proszę...

M: "A gdzie to leży?"

K: "Druga półka od góry, regał od strony szafy, drugi rząd, koło "ZYX" i "YXZ"

Życie.

I wiecie, kiedy jeszcze opłaca się umiejętność szybkiego układania książek?

Kiedy pakuję walizkę na wakacje!!! :D

*Narnia: mityczna kraina z utworów Lewisa, a także magiczne "przejście" z tyłu regałów na książki, doskonale znane bibliofilom posiadającym meble ze sklejki :D